“Kendimi bir vakitler üzerinde yaşadığım kürenin ağaçlarına benzetiyordum. Gönlüm tamamıyla boştu. Ne bir emel ne bir keder hiçbir heves ve arzu bende yoktu. Ne kadar vakitten beri bu halde olduğumu bilemiyordum. Ömrümü ölçmek için hiçbir ölçüte sahip değildim. Pek ayrıntılı ve mükemmel bir hatıra birikimim vardı, sayısız şey biliyordum. Bütün bu hatıralar beynimin enginlerinde bir sürü anlamsız nakış gibi yığın yığın duruyor ve yer altına gömülmüş hazineler gibi hiçbir menfaat sağlamıyordu.”
Sayfa 117Kitabı okudu
·
34 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.