Hepimiz eninde sonunda mezara gidecektik, bizim uğraşımız, bir örümce ağında hala hayatta olduğundan dolayı kurtulmayı uman sineğin uğraşından farklı değildi.”Hayatta olduğun sürece umut vardır,” demişti Margrete, ne için peki? Daha fazla yaşamak için mi? Bugün hayattaysan yarın da muhtemelen yaşıyor olacaktın, yani ölüm birazcık ertelenmiş olacaktı, o zaman gençken insanın umudu büyük, yetişkinken biraz daha az, yaşlılıkta daha da az ve ölüm döşeğindeyken iyicene azdı. Her saat değer kaybeden bir umut ne biçim bir umut olabilirdi?(...) Dayanamayana kadar neden dayanıyor, neden hedefsiz ve amaçsız bir telaş yaşıyorduk, bıkkın, yorgun, her şeyden usanmış ama yine de aç, hiçbir işi, hiçbir şeyi beceremeyen, anlamadığım bir varoluşa mahkum…
Sayfa 30 - Siren YayınlarıKitabı okudu
·
31 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.