Baran-ı Bahar
Bir gün gelir, müzeyyen ağaçlar, şuh çiçekler, yeşil çayırlar bir nefha-i
müncemide-i şitâ ile kuruyarak, solarak, sarararak harap olurlar; yapraklar düşer, çiçekler teverrüm eder, çayırlar çatlar, tabiat ölür.
Fakat hınçlı yağmurlardan sonra yine bir gün bu ağaçlar, çiçeklenir, çayırlar titreşerek serpilirler; bir hayat-ı nev, bir ra'şe-i zindegî, bir taravet-i emel gelir: yeniden bahar olur.
Benim de müzeyyen ümitlerim, nihayetsiz emellerim, mes'ud aşklarım gizli kederlerin, gayr-i mahsûs elemlerin dest-i kahrında kurudu, soldu, sarardı: ruhum öldü.
Fakat benim ruhumun, benim bu zavallı kurumuş ruhumun baharı gelmiyor!...
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.