Bir insanın yüz kaslarını çalıştırmasındaki en eforlu halin üzüntü sebebiyle olması gerektiğini düşünürdüm. Fark ettim ki gülerken daha fazla kas çalıştırılması gerekiyor. Bunları yüz kaslarımı geliştirmek için yapmıyorum. Daha güzel yaşayabilmek için yapıyorum. Mutlu olmak benim için değil yüz kaslarım için çok önemli. Pesimist bir insan olmanın bir şeyleri ifade edebilmek için daha iyi bir argüman olduğu inancındaydım. Hala da öyle olduğunu düşünüyorum fakat bu bana taşınmaması gereken bir yükmüş gibi geliyor artık. Huzurlu ve mutlu olarak kendimi ifade etme gereksinimi duyabilirsem eğer bazı şeyleri sadece kendim için değil insanlar içinde anlaşılabilir hale getirebilirdim. Yeraltından çıkmam gerekiyor. Bu yolda kendi benliğimi kaybetmem gerekse bile yapmalıyım.
·
1.011 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.