Parçalanmış çocuğunun kolunu bir elinde tutan, diğer elindeki çöp poşetine de geriye kalanları dolduran, dehşet dolu gözleriyle kalabalığın ve ambulansların arasında bir sağlık çadırına koşan o adam, koşarken de "çocuklarım öldü, tüm çocuklarım!" diye bağıran o adam, çocuğunun parçalarını birbirine dikip tekrar hayata mı döndürmek istiyordu o an? Bir umudu mu vardı acaba hâlâ? Parçalanmış bir çocuğun ekmek yiyemeyeceğini unutmuş muydu sence? Ya da bize, biz tüm uzaktan seyredenlere göstermek mi istiyordu başına gelenleri? Ya da o an o adam, belki de, hiçbir şey düşünmüyordu.
O adam sadece koşuyordu. Bilmiyorum... Gerçekten bilmiyorum. Ayaklarımızın bastığı, adına medeniyet dediğimiz şey, tarihin doldurduğu bir ceset havuzundan ötesi değil. Oyuncakçı dükkânlarını dolduran pilli bebekleri üreten bu gelişmişlik, dünyanın tüm dükkânlarına sığmayacak kadar bebeğin ölümüne de sebep oluyor. Midem bulanıyor o oyuncak bebekleri gördükçe artık. En masum şeyleri üretenlerle, bir hastaneye fırlatılan füzeyi üretenler neredeyse aynı şirketler, aynı çevreler. Elbet milyonlarca güzel insan da var yeryüzünde ama güzelliğin o kırılganlığı, o korkaklığı, o hızla kirlenmesi herkesi sadece seyirci yapıyor işte. Durduk, izliyoruz ve kahroluyoruz. Kahrolmak vicdanın sadakasıdır demişiz de sanki, sadece kahroluyoruz işte.
Sayfa 9 - Kaan KoçKitabı okuyor
·
79 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.