Ne tuhaf değil mi..?
Bir zamanlar gönüllerimizi onarıp yüreklerimizdeki en büyük boşluğu dolduranlar, bizleri o boşluğa elleriyle bırakanlar oldular..
Ne sevmeyi bildiler ne seveni anladılar.
Anlattıkça anlattık yine anlamadılar.
Sustuk sonra..!
Sustuk çünkü konuşsak kıracaktık, biliyorduk..
Ama bir yerden sonra birikir içindeki suskunluk ve sığmaz olur içine, taşmak için yol arar kendine..
İşte biz o anda bile taşmasın diye direndik durduk.
Yormamak için yorulduk, kırmamak için kırıldık, yıkıldıkça yıkıldık..
Çaresiz yol aldık, nereye olduğunu bile bilmeden.
Velhasıl gittik işte..!
Geride bıraktığımız gözlerle önümüze baktık ve yürüdük uzun uzun..
Gidişimiz kalbimizi bırakıp gidecek kadar asildi.
Anlamadılar..!
Korkup kaçtığımızı sandılar, bizi kaybetti saydılar..
Oysa bir kazananı yoktu bu oyunun.
Bir tek kaybedeni vardı o da onlara olan hislerimizdi..
Bir gün anlayacaklar ve o son pişmanlığı yaşayacaklar ama geldiklerinde hiçbir şeyi bıraktıkları gibi bulamayacaklar.
Ne acı değil mi..?
◇ Mehmet Zeki İçer ◇
·
83 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.