Spoiler içerir. 3500 küsur yıldır devam eden bir tiranlıkla başlıyoruz serinin 4.kitabına. Her şey kontrol altında. Ufak tefek isyanlar sayılmazsa bir barış (bu kısım tartışmaya açık) düzeni hakim. 2.Leto'nun Altın Yolu. Korkunç bir seçim. İnsanlığın soyunu devam ettirmek için kendini yalnızlığın içine gömmek: "Kör bir kimliğin sonsuza dek bölünüp durması." sayfa 268 Paul'ün neden bu yolu seçmediği çok açık. Gelecek insanların en büyük korkularından birini oluştururken bunu öğrenmenin de ayrı bir ağırlığı var. Ve seçimler... Eğer bütün değerler çöpe gidecekse, her şeyin içi boşaltılacaksa insanlığın soyunu devam ettirmek için bunca çaba harcamanın anlamı ne? Gerçekten sevgi mi? Ölüm sonrasına dair bir anlatı olmayınca bu seçimi anlamak çok zor. Hele de kendinden vazgeçerek yapacaksan. Leto anlatmaya çalışsa bile seçimini mantıklı bulmadım. Ama içindeki o yalnızlığa üzüldüm. Duncan'ın bir türlü sona eremeyen hayatına da. Bütün empatime rağmen serideki karakterleri sevemedim. Başından itibaren hiçbirine ısınamadım. Gerçi çok fazla vakit geçiremedik. Her kitapta farklı karakterlerin olmasının yanı sıra alıştığımız düzeni de yıkmak zorunda kalıyoruz. Dune bir Arrakis'e dönüşüyor bir Dune'a. Rakis'e de dönüşecekmiş. En can sıkıcı olan ise Fremenlerin yozlaşması. Dune'un yeşillenmesi içime baharı getirmedi. Serinin düşüşe geçtiğini söylememizin sebebi bu değişimler olsa gerek. O dünyanın aynı kalmasını, aynı büyüyü sunmasını istiyoruz. Ama yazar bunu yapmak istemiyor. Sonuç olarak yazar bu evreni, kendi düşüncelerini ve dünyadaki sistemi açıklamak için kullandığından dolayı kalıcı bir şey bulmakta zorlanıyoruz. "Evrenimin hiçbir yerinde, değişmeyen ve değiştirilemez tek bir doğa kanununa bile rastlamadım." sayfa 490 Dune'da da her şey değişiyor işte. Sevsem de sevmesem de. Not: Münazara için çok ideal bir seri.

Dune Tanrı İmparatoruFrank Herbert · İthaki Yayınları · 20212,857 okunma

·

94 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betül