Sabahın köründen akşama kadar koşturuyorum, bedenimi yorabildiğim kadar yoruyorum, geceyarılarına kadar çalışıyorum, en ufak boşluğuma bir şeyler sıkıştırıyorum, günde birkaç saat, belki uyuyorum. Ama nafile bu zihni asla susturamıyorum. Zaman algımı yitirdim. Nerede olduğumdan emin değilim. Hislerimin gerçekliğinden şüphe duyuyorum. An daki varlığımı sorguluyorum. Cinnet geçiriyorum. Ve hiç bu kadar sakin ama çığlık çığlığa nefes almaya çalıştığım soyut bir dönemin gazisi olamamıştım.
·
93 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.