Paris okulunun, yüzyılımızın birinci yarısındaki karmaşık evrimi özetlenmek istenirse; 1905-1914 döneminin, izlenimci Natüralizm tarafından gözden düşürülen katıksız formun prestijinin yeniden sağlanmasına yöneldiği söylenebilir. 1918’den sonraki dönemde, ister dışavurumcu ister simgesel anlayış içinde(Gerçeküstücülük) olsun, kimi zaman, formun zararına imgenin bir kez daha yüceltildiğini görüyoruz. Jean Lurçat’nın, formu imge içinde ete kemiğe bürüyen sanatı ise, resimde yeni bir dönemin açıldığını gösteriyor gibidir. Ne var ki bu arada, mutlak soyutlamanın tüm dünya sanatçılarının amacı haline geldiğini ve gerçeğe olan ilgilerini silip süpürdüğünü, ama bundan sonra da gerçekliğin yeniden önem kazandığını da söylemeliyiz.
Sayfa 536Kitabı okudu
·
64 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.