İnsanların bende bıraktıkları yaraları kapatabilmek için bir ömür feda etmişken nasıl olur da bir başkasına delik deşik olmuş ruhumu gösterirdim? Kendi saçlarımı okşayıp teselliler mırıldanmayı yüreğim kabullenmişken beni öldüren acıların merhemini nasıl bir başkasından isterdim?
Çocukluğum, içime hapsettiğim bir idam mahkûmuydu. Eğer onun acı çığlıklarını susturmazsam yarını nasıl görecektim?
Yapamam, diyordu korkulardan yuva yapan o yanım. Yapmayacaksın, böyle yaşamayı öğrendin, kimseye anlatamazsın, diyordu. Anlatmak, yaşamaktı. O günleri bir kez daha hissetmek... Kendimi o çocukluğa gömmekti. Bunu zavallı ruhuma nasıl yapardım?
Sayfa 236 - Ephesus Yayınları PDFKitabı okudu
·
23 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.