Aurelius yaşamının sonlarına doğru bu sözleri kaleme aldığından dolayı sanırım ölümün getirdiği ızdırabı hafifletmeye çalışmış.
Kendimize odaklanmanın tek yolu sürekli ölümü hatırlamak ve onun tabiriyle bu değişimin varlığına şükranlar sunmak mı?
Düşünmek lazım.
Katılıyorum ki her şeyin doğru anı vardır. Erken ya da geç değil.
Ben de henüz yeni sararmış bir yaprakken ağacımdan kopmak ve gün batarken serin rüzgarda süzülmek isterim. Kasvetli ve soğuk akşamda buz gibi su ile kurumuş halde kanalizasyona dökülmek değil.
Kendisini hayat gibi zaman zaman tekrarlayan bir kitap. Tekrar tekrar okumak lazım bence.
