Bir metafor, tanımı gereği, tinin madde içinde, hatta madde olarak imgelenmesidir. İkisinin birleştiği dünya, ruh olarak tanımlanan ara dünyadır. Madde ile tin arasındaki sürekli ilişki, kaynağı metafor olan dilin tabiatında da açıkça görülür. Dolayısıyla dil bize madde ve tinin sıkı sıkıya bağlı olduğu bir dünya sunar. Bu, süptil bedenin gizemli alanıdır.
(...)
Hayal gücü, metafor vasıtasıyla, madde ile tini hem ayıran hem de birleştiren köprüyü kurar. Ruh, maddede yaşayan ebedi öz olduğu için beş duyu ile algılanan maddenin imgeleri, ruhun gıdasını bünyelerinde taşır.
Tin sınırsız arzularla yanıp tutuşur; madde tine sınırlamalar getirir. Ruh ikisi arasında aracılık yapar. Tin doğa tarafından yeryüzüne indirildiğinde ruh acı çeker. Opak madde bilince çıkarıldığında ruh acı çeker. Ruhsal gelişiminin işlevi acı çekmek ve feragat etmektir. Tinin başına gelen felaketlerle yüzleşerek tini reddetmek yerine sınırlamalarla uzlaşırız. Bu ara dünyadır. Maddenin başına gelen felaketlerle yüzleşirken bedeni reddetmek yerine onun sınırlarıyla uzlaşırız. Bu da ara dünyadır. Ruh bu ara dünyada, süptil bedende ikamet eder. Dişil olana yönelik patriyarkal korku, bilinçli bir dişil; kapsayıcı, yani artık ne tinden ne de maddeden korkmak zorunda olmayan alıcı bir ruh inşa edilerek aşılabilir.
·
21 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.