Cheng Xin'in aklı uzay kadar berrak ve boştu: Ne bir hatıra ne de bir his vardı. Bilinci bir ayna kadar pürüzsüzdü, batan güneşi yansıtıyor ve alacakaranlığı andırıyordu... Olması gereken buydu. Eğer dünya bir parmak şaklatmasıyla toza dönüşebiliyorduysa, bir insanın hayatının son bulması da bir yapraktan dökülen çiy kadar sessiz ve önemsiz olmalıydı.
Sayfa 366 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
·
85 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.