Ben de isterdim mutlu olmayı, inanırken umutlara. Kaybettim içimdekileri. Nerede düşürdüm bilmiyorum dolaşırken âlemi. Toprağa bulanmış pencereler izin verseydi eğer, ben de kucaklamak isterdim güneşi. Yok yok suçlamayın beni, yapmayın bunu bana, ben de özlemişken gülmelerimi. Akıl duvarıma ne asarsam asayım güzel durmuyor artık. Yoruldum vesselam, ne yaptıysam ne yapacaksam hepsinden yoruldum. Mahkemelerim depremlerin altında kaldı. Ne ben ne hayat ne de bir insan kaldı yargılanan. Bir iki çocuk kaldı büyüyecek ve ben onları bekliyorum. Onlarda erkenden küsmesin diye gülüyorum bana sarılırken saçlarına. Yaşanıyormuş öğrendim artık. Yaşanıyor hissetmeden...
Fikret Dağlı
·
46 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.