Bu kadar iyi kimse anlatamaz
Bazen bütün insanların boyunlarına sarılıp öpecek kadar seviyorum, bazen de hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum. Bu nefret filan değil.. İnsanlardan nefret etmeyi düşünmedim bile. Sadece bir yalnızlık ihtiyacı. Öyle günler oluyor ki, çevremde küçük bir hareket, en hafif bir ses bile istemiyorum. Taşıp dökülecek kadar kendi yiyeceğinin doyurduğu mu tükenir. Kafamda hiçbir şeyle değişmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana onu yazarak daha güçlü görünen fikirleri birbirleriyle kovalıyor. Ama sonra herhangi bir çevremde bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyler teker teker uzun uzun anlatacak birini. Sokağa fırlıyorum. Bir tek çehre görsem de yanında yürüsem, hiç ses çıkarmadan yürüsem diyorum. Oysa ara sıra karşılaşıyorum ahbapları görmemezliğe geliyorum. Hiçbiri bana bu anda yardıma çağrılacak kadar yakın görünmüyor. Bilmem beni anlıyor musun?
·
95 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.