Yakamoz& Papatya -7
Papatya kendine inanamadı. Nasıl olur da böyle bir mektubu alelade bir çekmecenin arasına koymuştu? Çok hüzünlü bir şekilde gözleri dolunca aklına, Yakamoz'un ona söylediği sözler geldi.
"Papatya, ay yüzlü çiçeğim, lütfen artık gözyaşı dökme. Ben senin yerinede ağlarım, yeterki sen mutlu ol. Çünkü tebessümün bana can veriyor. Lütfen çiçeğim, kırma beni, şu darmadağın kalbimi..."
Gözyaşlarını içine içine akıtan Papatya, en iyi bildiği işi olan düşüncelerinde kaybolmaya karar vermişti. Saat ilerliyordu, gece iyice kendini hissettiriyordu. Papatya, kafasındakileri susturamıyor, kendini düşüncelerinin akışına bırakıyordu.
Sevildiğini bilmek ne güzel bir duyguydu. Bu his, ona güç veriyor, en zor anlarında umut ışığı oluyordu. Peki ya sevmek? Hem de karşılıksız sevmek, hiçbir beklentiye girmeden sadece sevmek... Bu nasıl bir duyguydu? Yakamoz'u güzelce sevebilmiş miydi? Yoksa sırf o üzülmesin diye seviyormuş gibi mi yapıyordu?
Bu sorular, Papatya'nın kalbini sıkıştırıyor, onu ufacık odasına hapsediyordu. Bu cevapsız muhasebenin ardından gözleri kapanıvermişti. Papatya, dertlerinin ateşinde uykuya zor da olsa dalabilmişti. Rüyasında, Yakamoz uzun çimlerin üstüne yatmış bir şekilde gökyüzüne bakıyordu.
"Heyy, Yakamoz, ben geldim. Ay yüzlü çiçeğin, Papatya!"
Yakamoz cevap vermiyordu. Hemen ona doğru koştu. Bir de ne görsün, Yakamoz gözleri açık bir şekilde can vermişti. Elinde ise bir yaprağı hariç tüm yaprakları koparılmış Papatya vardı.
uyan, Yakamozum, uyan lütfen, uyan! Beni şu ruhsuz dünyada yalnız başıma bırakma. Ah, Yakamozum, dertli Yakamozum. Söz veriyorum, seni sonsuza kadar seveceğim. Başkası var olmayacak bu bedende, seni kalbime gömeceğim ve bu mezar, tüm gönlümü saracak. Söz veriyorum, söz veriyorum!"
Terler içinde uyanan Papatya, şuna kesin olarak karar vermişti: Ne olursa olsun, Yakamoz'u sevecek ve onu büyük bir sabırla bekleyecekti çünkü bekleyenlerin güzelliği zamanla değil sadakatle ölçülürdü...
Özgür Vural
·
70 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.