Dünya senin, onca malın olsa,
Bir değil, yüzlerce canın olsa,
Binlerce yapraklı ağaçların bile,
Çırılçıplak kaldığını, yıkıldığını gördüm,
Başı göklerde en ulu çınarların bile.
Pırasa gibi uzun sarı saçların bile,
Gül benzinin solduğunu gördüm,
Boncuk boncuk gözlere yaşların dolduğunu gördüm.
Güvercin kalplerin kırıldığını, bedenlerin gömüldüğünü gördüm.
Ancak;
Alıp götüren olmadı şu dünyadan bir ceket bile,
Unutuldu en çok sevilen, en güzel açan çiçek bile,
Ama;
Doymuyorsa gözün, hep açsa boğazın,
Yetinmiyorsa nefsin, yoksa hiç azın,
Bir gün gelir düşer çenen, kapanmaz olur ağzın,
Kalkmaz olur dibin, çalmaz sazın,
Mevsim geçer hazan olur biter yazın,
Sonra;
Seni de gömerler dibine isimsiz bir kazığın...
erbil