Herkesin uğraştığı bir şeyler vardı. Bir tek ben konuşmuyor, sessizce izliyordum. Şirinlere benzetiyordum onları. Şakacı, Zeki, Güzel ve İyi Huylu. Kendime yer bulamadım onların arasında. Mürettebattaydım evet. Ama bir türlü onlar gibi olamıyordum. İçimde illa ki bir karanlık oda, ışığı açılmadan duruyordu. Onlarla çok eğleniyordum. Yanlarında olmak, ailemin yanında olmaktan daha çok huzur veriyordu.
Garip olan, bedenim mürettebata aitken, ruhumun tamamen ait olmamasıydı. Bütün nöronlarım, aralarındaki bu kardeşlikten öte dostluklarının güzelliğiyle titreşirken bile dışarıda olduğumu düşünüyordum.