Ne kar, ne buz tutmuş ay, ne ıslık çalan kamyonlar Ne de okul kıyafetinde kaybolmuş bir çocuk Harflerin yalnızlığı gecenin yalnızlığından büyük Asfaltın kıyısında yoksul bacalardan bir hayat elifi Bahçelerin uykusundan sürmeli gözler
Ne evden ayrılmak, ne yapraklı soğuk ince bedende
Değildi canıma yürüyen zaman acısı
Anne hırkasını çocuğa giydiriyordu...
Sevgilim, mineli sözüm
Budur güzelliğin koygun gölgesi
Beni severken yalnız beni sevmiyorsun sen...
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.