Yaşadığımız şey düşüncelerin, dilin, kavrayışın ötesindeydi. Ruhu, ona karşılık veren ruhumla konuşuyordu. Bu yalnızca onları ilgilendiren bir şeydi. Bizi aşan şeye bir anlam vermek boşunaydı. Zaten bir şey arzuladığım yoktu, hiçbir şeye ihtiyacım yoktu. Kendim değildim artık, kendimin ötesindeydim. Belki de bir süreliğine, varlıkların birbirine kavuştuğu ve konuşmadan anlaştığı o boyuta erişmiştim.
Sayfa 127
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.