Her şeyin bir anlamı var. Uçurumun kenarı sıra cesaretinden yürümüyordun. Sana uzanacak bir el olsun ve korktuğunu hissetsin istiyordun. Hiçliği yaşarken hiçlikten nasıl ürktüğünü, uçurumun sana baktığını bir kişi olsun anlasın. Yokluktan kaçayım derken, varlığı inkâr ediyordun. Oysa görünmez olduğunda bile ardında sesler bırakıyordun.
Burukluğun sesi, aşkın sesi, teslimiyet arzusunun sesi, özlemin sesi. O sesleri duyabilen herkes, orada değil de burada olduğunu, aramızda dolaştığını anlıyordu.
Kalbi kırıklar birbirini bu seslerden tanır. Sahi, ruhun izlerini kim silebilir?
Sayfa 17Kitabı okuyor
·
215 görüntüleme
Fazla melankolik ya da teselli edici bir ilerleyiş mi yoksa insana hakikati hatırlatır nitelikte mi ilerliyor kitap?
Kemal Sayar daha önce okudum ama bu kitabındaki anlatım dili Beyhan Budak'ı anımsatıyor.
Henüz pek ilerlemedim hocam ama genel Kemal Sayar üslûbu; teselli edici, tevekküle, teslimiyete yönlendirici bir şekilde devam ediyor şimdilik..
2 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.