varlığa, yokluğa, ayrılığa ve sevdaya her şeye ama her şeye alışabilen mekanizmamızı çok büyülü buluyorum. insan, kalbini ortadan ikiye yaran, hayatını zehreden o acıya bile alışıyor. hayat orada bitmiyor evet ama eskisi gibi de devam etmiyor. sadece alışıyorsun, olan bu.