Yakamoz& Papatya -9
Papatya Yakamoz'un yazdıklarından çok etkilenmişti. Bu nasıl sevmek böyle, Yarabbi, diyordu kendi kendine. Normal bir insan hiç böylesine bir yorumlama yapabilir miydi? Hoş, Yakamoz'a bunları yazdıran yegane güç, yegane ilham kendisinin de belirttiği üzere Aşktı. Zaten öyle değil midir, şiirden en çok nefret edenlerimiz bir kere sevdalanınca şair kesilmezler mi? Gözyaşı dökmeyi zayıflık bulanlarımız, aşk başa gelince gülmeyi unutmazlar mı? Aşka inanmayanlar bir gün sevdaya boyun büküp kavrulmazlar mı? Aşk değişimdir, farkına varmaktır, uyanmaktır. Aşk önce kendini, sonra yaratanı bulmaktır. Belki de bu yüzden vermiştir ya sevmeyi yaratan kalplerimize, ruhumuzun eşini bulalım diye...
İyice derinlere dalan Papatya, Yakamoz'un sevgisine layık olamamaktan, onun bu aşk selinin altında bir yağmur suyu kalmaktan korkuyordu. Korkuyordu, çünkü onu seviyordu. Nasıl sevmesinki, böylesine temiz duyguların sahibini? Ah, Yakamoz, dedi Papatya, yüreğindeki sönmeyen alev artık benim de yüreğimde. Dileğim, bu yangının sadece ikimizi yakması...
Hemen kısa bir mektupla cevap vermek isteyen Papatya, kalemin başına oturdu ve binlerce duygu yağmurunun altından şunları döktü:
"Biricik sevdiceğim, Yakamoz,
Bana karşı olan hisleriniz karşısında boynum kıldan incedir. Tek korkum, tek endişem bu duygularınıza yeterli cevabı verememektir. Yanlış anlamayın lütfen, ben hayatımda pek sevgi yüzü görmedim, Yakamoz. İnsanların birbirini karşılıksız, arada herhangi bir menfaat ilişkisi olmadan sevebileceğine asla inanmadım. Bu inançsızlığımın belki de tek sebebi gördüğüm az sevgidir. Sevgisizlik önce içimdeki çocuğu büyüttü, sonra hızlı bir şekilde öldürdü. Bu da ruhumun çok erken olgunlaşmasına ve erken yaşta çok yüksek düzeyde farkındalık hissine sebep oldu bende.
Fakat siz, Bay Yakamoz, siz benim cansuyum oldunuz. Ben ufacık bir tohumdum, öyle kendi başına bırak ağaç olmayı, toprağa girmekten ödü kopan ufacık bir tohum tanesi gibiydim. Lakin sevginiz beni o toprağa, o aşk diyarına götürdü ve beni kocaman bir ağaç yaptı. Sevginiz bana güç oldu, hayat oldu. Beni öylesine canlandırdınız ki bir süre sonra bu gelişimim meyve vermeye ve size his beslememe yol açtı. Artık öylesine seviyorum ki sizi, benim bu sevgimi gören arılar benim çiçeklerime geliyor, kuşlar artık kaçmıyor benden, benim dallarımda atıyorlar yorgunluklarını. Çobanlar benim serinnliğimin altında görüyorlar rüyalarını. Bizim bu sevgimiz, herkese örnek, herkese ilham oluyor, Yakamoz'um. Kalplerimizin sonsuza kadar birbirleri için atması dileğiyle, seni seven Papatya, ay yüzlü meleğin."
Özgür Vural
·
78 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.