Martin Eden'ı, sanki yıllardır tanıyormuşum gibi hissettim okurken. Martin'i okurken kendime karşı acımasızlığımı da fark ettim. Ben de Martin gibi kendimden ödün vermişim hep. Karanlık odalara hiç sığmamışım. Hep şiirin yelinde kuş gibi özgür uçarken bir avcıya yakalanmışım. Bir kuş daha ne kadar avlanabilir, bir kuş daha ne kadar aynı tuzağa düşebilir? İşte ben hep aynı tuzağa düşen kuş olmuşum. Ben bir döngü olmuşum. Bu kitap tam da psikolojik olarak çöktüğüm bir ana denk geldi. Sanki okumaktan çok yaşıyordum okurken. Kimi zaman kitaptan başımı kaldırıp karşımda Martin varmışçasına konuştum. Sanki yanımdaymış gibi... Martin Eden'ı okuyan insanların çoğu aynı şeyi hissediyorsa ve bu kitap çok okunmuşsa neden karşılaşmazlar bu insanlar? Neden her tanışmanın sonunu bir anlaşılmazlık getirir? Oysa herkes herkesi anlamaya çalışsa bitmez mi bu anlaşılmazlık? En temelde biz de burjuvalar gibi okurken anlamayı ve hissetmeyi unuttuk. En temelde biz insan olmayı unuttuk. En temelde biz bizi unuttuk.

Martin EdenJack London · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202391,8bin okunma

·

120 görüntüleme

Where Was I

@Seija ·

08 Mayıs 20:00

Çok güzel yazmışsın... Ben de okurken yaklaşık olarak bunları düşündüm diyebilirim ama yine de -sanırım kabullendiğimdendi- bu kadar sitem etmemiştim :d. Ayrıca, beğenmene çok sevindim.

Zєʟıһѧ

@zelihazz ·

09 Mayıs 06:33

Teşekkür ederim 😊 ✨ kitabı okurken çoğu zaman Martin yerine kendi adımı koyarak okudum. Belki de bunun yanında son zamanlarda yaşadığım durumlar da sitem etmeme sebep olmuştur. Yani hayat bazen de sitem etmek için vardır. Her zaman kabullenmek yüreğimize darbedir. Çünkü yüreğimiz bir süre sonra kaldırmıyor.

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Zєʟıһѧ