"Neyi özlüyorsan özün odur."
Özümüzü hızla kaybettiğimiz için insanın, bireyin, milletin, tarihin yahut varlığın özünden bahsederken dilimiz dolanıyor. Kelimelerimizi öz-ensiz ve rastgele seçiyoruz. Sonuç olarak da düşünce kekemeliğinden kurtulamıyoruz. Asıl konuşulması gerekeni konuşmamak için sürekli bir şeyler anlatıyoruz ama neyi ne için anlattığımızı bilmiyoruz. Bize özümüzü hatırlatmaya çalışan iç sesimizi bastırmak için gürültünün sesini biraz daha yükseltiyoruz ve bunu yeni bir teknolojik zafer olarak kutluyoruz.
Ne kadar kaçmaya çalışsak da özümüz peşimizi bırakmıyor. Sabahın ilk ışıklarında, şefkat dolu bir gözyaşında, bir ah çekişte, bir büyük fedakârlıkta ve adanmışlıkta, gecenin sekinetinde, fırtınanın ortasında, kalbimizin titrediği bir anda, dalgaların sesinde, yağmurun ıslattığı toprak kokusunda, aklın akla, kalbin kalbe dokunduğu bir anda bize kendini hatırlatıyor. "Beni hatırla ve kendine yönel. Özünün, öz-lediğin şey olduğunu unutma." diyor ve ekliyor: "Neyi özlüyorsan özün odur."
Sayfa 8Kitabı okuyor
·
55 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.