Gel, yavrucuğum, meleğim.” Bana söylediğini zannederek yaklaştım. Fakat o bana değil, başka tarafa bakıyordu. “ Ah, canım, benim ne kadar çok ıstırap çektiğimi bilseydin, şimdi geldiğine o kadar seviniyorum ki....” Annemi tahayyül ettiiğini anladım ve durdum, kaşlarını çatarak devam ediyordu. “Seni kaybettiğimi söylediler, saçmalığa bak! Senin benden evvel ölmene imkân var mı?” dedi ve korkunç, isterik kahkahalarla, gülmeğe başladı.
Ancak kuvvetle sevebilen insanların yeisleri de kuvvetli olur; sevmek arzusu, onlara ıstıraplarına panzehir gibi gelir, şifa verir.... Bunun için insanın manevî tabiatı, maddî tabiatından daha dayanıklıdır: Istırap hiç bir zaman öldürmez.
Bir hafta sonra büyükannem ağlıyabiliyordu ve bi-raz da iyileşmeğe başladı.
Sayfa 150Kitabı okudu
·
44 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.