Mektuba devam
Senden önce kitaplarda arıyordum derinliği, kitaplardan utanıyorum.
Sen bütün kitaplardan daha derinsin.
Sana yazdığım mektuplardan utanıyorum,
kendi kendini oku.
Karanlıklardaydım.
Ve cinnetin sesi yüzümü kamçılıyor:
bir baykuş kahkahası, bir kobra ıslığı...
Karanlıklardayım.
Zindanımı aydınlatan tek ışık cıvıltılarınızdı. Yıldızım benim. Ve uzaklardasınız.
Ey Şems..!
Sen kalbi bir gözyaşı kadar temiz
ve bir çocuk bakışı kadar aydınlık bir insansın.
Çöldeki çakallar su içmiş. Kaynağa ne?
Seninle öyle doluyum ki, kafatasım çatlayacaktı. Damarlarımdaki akan kan, sendin.
Göğüs boşluğumdaki kalp, senin kalbindi. Damarlarım çatlayacak, göğsüm yarılacaktı.
Seni teneffüs ediyordum. Hicran kanatları beni gökten yere indirdi.
Oysa seninle kanat çırpıyorduk.
Sensiz her geceyi hummalı yaşadım.
Belki humma daha güzeldi. Ne belkisi?
Ama uzviyet ne kadar dayanabilir ki
bu gerginliğe?
Aşka teşekkür borçluyum. Ben o hummanın
içinde erimek istiyorum.
O alevin içinde yanmak, kül olmak biricik muradım.
Kül olmak, ışık olmak, efsane olmak.
Ben senim, sen de bensin.
Aynı kokuları, aynı heyecanları, aynı acıları yaşıyoruz.
Sayfa 128 - Kapı Roman YayınlarıKitabı okudu
·
2 artı 1'leme
·92 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.