Bir paragrafta şöyle diyordu: “ Bana uğrayan ve adını söylemeyen bu acı da neydi böyle? Nasıl oluyordu da şiddeti ve süresi aynı olacak şekilde bana misafir oluyor sonra da hiçbir şey olmamış gibi beni bırakıp gidiyordu?” Aslında acılarımız da bir nevi aşk gibidir. Nereden , kimden ötürü geleceğini bilemeyiz lakin hikâyenin sonunda yaşarız. Yazarın da dediği gibi “ Hiçbir şey olmamış gibi beni bırakıp gidiyordu.” Bazen o çok sevdiğiniz, dolu dolu gençlik yaşadığımız dönemdeki acının aslında bir gelecek çağrısı olduğunu bildiğimiz insanlar da hiçbir şey olmamış gibi yollarına devam etmektedirler. Ve sonunda tek başına kaldığınızda kendi benliğiniz ile cebelleşirsiniz ve en büyük acıdır ki bağlanmak, fazla anlamlar yükleyip, hayatımızın merkezinize almak.

Fernando Pessoa - Kalp Düşünebilseydi Atmaktan VazgeçerdiYılmaz Şener · Destek Yayınları · 2020264 okunma

·

34 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Yeliz Sagkal