“Nihayet karınca vadisine geldikleri vakit bir karınca, “Ey karıncalar! Yuvalarınıza girin, Süleyman ve ordusu farkına varmadan sizi ezmesinler” dedi.”(Neml, 27/18)
Hz. Davud ve Hz. Süleyman, Allah Teâla’nın kendilerine ilim ve peygamberlik verdiği kullardandı. Her ikisi de bunun için şükrediyorlardı. Hz. Süleyman’ın cinlerden, kuşlardan ve insanlardan oluşan ordusu, Karınca Vadisi’ne geldiğinde bir karınca yakınındaki hemcinslerini ayet-i kerimedeki ifadelerle uyardı. Hz. Süleyman da onun bu uyarısını duyunca tebessüm etti ve “Rabbim! Beni, bana ve anne-babama verdiğin nimetlere şükretmeye ve razı olacağın işler yapmaya muvaffak kıl, rahmetinle beni iyi kulların arasına kat!” diye dua etti.
Sayfa 181 - DİBKitabı okudu
·
407 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.