Anne Babalara Not
Çocuklar bir şeyleri şımarıklık olsun diye fırlatmaz. Anne babanın sözünü dinlememelerinin sebebi onlara olan gıcıklıkları değildir. Çocuk tabiatı gereği arzu duyduğu şeyi yapmak ister. Nasıl ki siz istediğiniz şeyleri hemen elde etmek istiyorsunuz ama toplumsal veya kişisel sebeplerle yapmıyor ya da erteliyorsunuz, çocuk da aynı şekilde istediği şeyi yapmak istiyor. Lakin onun kendini frenleme mekanizması sizin kadar gelişmiş değil. Eğer anne baba çocuğun bilerek onlarla inatlaştığını düşünürse istemeden de olsa onu rakip gibi görmeye başlar. Arkadaki ilişki güç mücadelesine döner. Çocuk anne babanın ilgisini çekmek için bir şeyler yapıyor ama onlar bunu etrafa zarar vermek için yapıyor zannedebilir. Aslında tam olarak empati yapmak, yani çocuğun gözünden bakmak lazım. Mesela diyelim ki anne dün topu fırlatıp çocukla oyun oynadı. 2.5 yaşındaki çocuk top ile süs eşyasının farkını bilmiyor onu fırlatıp anne ile oyun oynamak istiyor. Anne ise belki çocuk çok şımarık her şeyi fırlatıyor diye düşünüyor. Ya da çocuk duvara resim çiziyorsa bunun sebebi inat değil duvarın boyama yapmak için ideal bir zemin olması..
Evet çocuğa sınır çizmek lazım ama bu sınırı çizerken bu gerçekliğin farkında olmak lazım. Çocuk âkil değildir, doğuştan toplumsal doğru ve yanlışı bilmez. Kontrol mekanizması gelişmemiştir. Hatta bu anlamda nefis çocuğa benzetilir...
Çocuğun darlaması dediğimiz şey aslında onun oyun ve sevgi arayışıdır. Böyle anlamazsak çocuğun bizi yok saydığını ve bizle çekişmeye girdiğini zannederek öfkeleniriz. Özellikle bizim toplumsal kodlarımız dikkate alındığında bu muhtemel bir sonuçtur.
Sınırsızlık çocuğu narsist ve değersiz; sağlıksız sınırlar ise çocuğu ezilmiş ve güvensiz yapar.
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.