"Ama boşuna ölmüyorum, yalnız ölmüyorum, birileri bilecek öldüğümü. En çok bundan korkmuştum, ne saçmaymış... Kimse bilmeyecek öldüğümü diye nasıl da korkmuştum, ölünce bunun ne önemi olacaktı ki... Ama var, artık biliyorum, bende biri tarafından hatırlanacağım, bir mezarım olacak, mezarımın nerede olduğunu bilen birileri olacak." Tuttuğu elimi, başını söylediklerimi reddeder gibi sallayarak daha çok sıktı. "Kimsesizler mezarlığına gömmesinler beni Ayza, ismim olsun. Benim hiç evim olmadı ama altında yattığım toprak çiçeklerin evi olur belki."
·
27 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.