Karanlığın kollarında sürüklenen bir gemi gibiyim, sessizliğin içinde kaybolmuşum. İçimdeki fırtınalar, dışarıda sakin bir deniz gibi duruyor. Her sabah uyandığımda, evim gibi hissetmediğim bir yerde buluyorum kendimi. Bu kaybolmuşluk, içimi kemiren bir fırtına gibi, ruhumu paramparça ediyor. Kimse beni gerçekten anlamıyor gibi geliyor, çünkü içimi dökebileceğim biri yok gibi hissediyorum. Belki de bu yüzden, yeni bir dünya arayışına giriyorum. Kendimi bulmak, anlaşılmak için. Yalnızca kelimelerin değil, derin hislerimin de olduğu bir yere ait olmayı arzuluyorum. Herkes kendi dünyasında, kendi dertlerinde kaybolurken, benim iç çığlıklarım duyulmuyor. Ve bu yalnızlık, adeta bir kıyamet gibi, her an içimi sarsıyor. Ancak dışarıya karşı sergilediğim sakinlik, sanki bir denizin dalgasız yüzeyi gibi, gerçek içsel fırtınanın altında gizleniyor. Bu arayışım, belki de bir gün gerçek bir ev bulmama yardımcı olacak.