Hayatında her şeyi olması gerektiği gibi yapan, olması gerektiği gibi yaşayan sıradan bir adamın ölüme giden yolculuğunu anlatıyor. Ailesi arasında taktir toplamış, iyi bir öğrenci olmuş, iyi bir kariyer yapmış, evliliğinde çalkantılar olsa da kötü denemeyecek bir evliliğe sahip. Lakin, ölüm karşısına geçip gözlerine tüm gereçkliğiyle baktığı anda her şeyi değişiyor. Hayatındaki tüm taşlar tekrar diziliyor. Ölüm gibi salt bir gerçekle yüzleşince diğer her şey yalan oluyor.
Kitapta hastalığı ilk başlarda küçük, belli dokunuşlarla düzeltilebilecek bir şeyden çıkıyor. Lakin kuşku büyüdükçe büyüyor ve hastalanan bitki kökleri gibi tüm ruhunu istila ediyor. Hastalanan bitkiler, diğer bitkilere hastalık bulaştırmasın diye alınır, hatta toprağı bile değiştirilir. Lakin düzelmezler. Kök hastalandıysa, iyileşme ihtimali yoktur. İvan İlyiç'in de ruhu hastalanıyor. Ve ölüm kaçınılmaz oluyor.
O sorgulayışı, son anlarına kadar hayatında bir şeyleri değiştirme çabası çok güzeldi. Bir tarafta tam da olması gerektiği gibi yaşadığını düşünürken öbür tarafta yanlış gelen şeyleri tartıyordu. İnsanı içine çeken havası, su gibi bir anlatımla çok güzel gitti.
