Marly benim değildi. Oturur, kendi kendine fantastik hayali hikayeler anlatışını -ya da alıntılayışını, ya da her neyse işte- dinlerdim uzun uzun; kesinlikle kreşte öğrenmiş olamazdı bunları. Nereden öğreniyordu o zaman? Masallar genel mirasın bir parçası olup da sonradan gelen nesillerde ortaya çıkamaz sonuçta! Kendine ait bir melodisi vardı onun ve bizden de almamıştı bunu kreşten de. Bu düşüncenin beni nasıl sarstığını, nasıl korkuttuğunu anlayabiliyor musun? Maryl'dı o. Başka kimseye benzemiyordu. Senin benim ya da Devlet'in istediği şekle sokabileceği bir kil parçası değildi. Benim sahip olduğum ya da yarattığım bir şey de değildi. Yeni, çekingen ve tuhaf bir histi bu: kendi çocuğuma hayran kalmıştım.
Sayfa 169Kitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.