Stephen King 'in gerilim/korku türünde usta bir yazar olduğunu düşünmüşümdür hep. Kitapları neredeyse ilk sayfadan itibaren sizi sarar sarmalar, olaylar adım adım ilerlerken siz de koltuğunuzda iyice büzülür o son noktada ne olacağını düşünüp korkuyla beklersiniz. Ya da bir okun yayda iyice gerilmesi gibidir, ok yaydan çıktığı anda neler olabileceğinden korkarsınız. Sonra tam gerilim doruk noktasına ulaşmışken birden herşey fantastik (ve komik) bir şeye dönüşür. O korktuğunuz palyaço dev bir örümceğe dönüşür, yoğun sisten korkmanıza neden olan şey ince bacaklı dev boyutlu bir canavardır aslında. Bu muydu yani, bu kadar gerildim korktum, sonunda çıka çıka bir çocuk masalı çıktı dersiniz. Ya da ben öyle demiştim işte O'yu ve Sis'i okuduğumda. Bahsettiğim kitaplarda olaylar sonlara doğru komikleşmiş olsa da kurgunun başındaki o gerilimi yıllardır hatırlarım. Ve hâlâ palyaçolardan ve yoğun sisten korkarım. Hayvan Mezarlığı'na başlarken de benzer şeyler hissedeceğimi düşünüp heyecanlanmıştım. Yarısından sonra komik bir canavar ortaya çıkar nasılsa ama en azından kitabın başından keyif alırım diye düşünmüştüm. Heyhat yanılmışım. Yani konu güzel, ama işleniş çok kötüydü. (Her defasında) Hayvan Mezarlığı'na gidiş kısmını o kadar uzun uzuuuun anlatmış ki bir yerden sonra gerilmek yerine uf ne uzattin be emmi diyesim geldi. Ya da bazı olayları o kadar çok tekrar etmiş ki korku öğesi olmaktan çıktılar bir süre sonra. Hatta şu an böyle bir kitap için uzun bir inceleme yazmak da gereksiz göründü gözüme, başta çok söyleyecek sözüm var diye düşünmüştüm halbuki. Neyse kitabı sevemedim, Stephen King okumak için artık fazla büyüğüm sanırım. Not: Kitaptan bana kalan tek düşünce: "Birşeyi çekici kılmanın yolu onun yapılmaması gerektiğini söylemektir."

Hayvan MezarlığıStephen King · Altın Kitaplar · 201911,8bin okunma

·

41 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Luna