Furuğ Ferruhzad 29 Aralık 1934 tarihinde dünyaya gözlerini açmıştı. Zor bir çocukluğu olmuştu. Asker bir baba,dünyayı tek renk, tek ses gören bir anne. Bu durumu şöyle anlatıyordu.”Baba, evi kışla ile karıştırır, çocuklarına emir erlerine davrandığı gibi davranırdı. Anne, yatılı okulun müdüresi gibiydi ya da kurmalı bebekleri sanırdı bizi…”(Syf:20) Anlaşılamamaktan şikayetçiydi. Boğulduğunu hissediyordu. “Ben bir kadın, yani bir insan olmak istiyordum. Benim de nefes alma hakkım, bağırma hakkım olduğunu söylemek istiyordum. Başkaları ise, benim çığlıklarımı dudaklarımda, nefesimi göğsümde boğup susturmak istiyorlardı.”(Syf:75) Sıkıştığı bu dünyadan,hapishaneden kaçmak arzusundaydı. Bunun için 16 yaşında kendisinden yaşça büyük Perviz ile evlendi. Ama bu evlilik daha büyük acılara kapı araladı. “Sen evlenerek hapishaneden kaçtığını sandın değil mi? Hayır, sen sadece hapishane değiştirdin.”(Syf:33) Şiir dışında her şeyden vazgeçmeye razıydı. Şiir onun vazgeçilmeziydi. Şiir için her şeyi göze almıştı. “Fakat şiir benim için ona varınca rahatça içimi dökebileceğim bir arkadaş gibidir. Beni incitmeden tamlayan, memnun eden bir eştir.(Syf:117) “Şiir benim için, ona doğru yürüdüğüm de kendiliğinden açılan bir pencere gibidir.”(Syf:118) “Şiir benim tanrımdır.(Syf:281) Sıradan biri olmayı kabullenemiyordu. Ona göre bir gün hepimizin göçüp gideceği bu dünyada yaşamın içini doldurmak gerekirdi. “Bir gün doğup bir gün bu dünyadan çekip giden, artlarında bu geliş gidişlerlerden herhangi bir iz bırakmayan yüzbinlerce insan gibi yaşayamam ben.”(Syf:284) Hayatında onca acı yanında çok da yokluk görmüştü. İçine kapanmış,kendine duvarlarla çevrelediği bir dünya kurmaya çalışmıştı. Şimdi kışın ortasıdır ve benim hala sobam yok. Param da yok.(Syf:292) Hep kapalı bir kapı gibi gibi olmaya çalıştım. Kimse korkunç içimi görmesin ve tanımasın diye…(Syf:302) Önce ölmekten, erken ölmekten korkuyordu. Onu korkutan erken ölüm değildi aslında. “Korkuyorum daha erken öleyim ve işlerim yarım kalsın.”(Syf:290) “Bir gün ölmeliyiz ve o gün şayet içimizde bir hasret ve arzu kalırsa biliyorsun ki çok acı olur.”(Syf:311) Kader ağlarını örüyordu.Tarihler 13 Şubat 1967’yi gösterdiğinde o artık aramızda değildi. Korktuğu olmuştu. Erken ölüm her şeyi yarım bırakmıştı. Kısa yaşamında en çok şiire ve aşka inanmıştı. …”Aşk” aşk varsa zaman aptalca bir laftır.(Syf:306) Şimdi bir kaç sözde kitap için edelim. Furuğ Ferruhzad’ı merak edenler için tavsiye bir kitap. Çocukluğu, aile yaşantısı, hakkında yazılanlar, yazdığı hikayeler, mektuplar ve daha nice bilgi. Keyifle okunacak bir eser…

Önce Ben ÖleceğimFuruğ Ferruhzad · Totem Yayınları · 201963 okunma

·

130 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Hakan