Günler birbirine karışıyor, zamanın akışı içinde kaybolmuş gibi hissediyorum. Her sabah uyanmak, bir öncekinden daha zor geliyor. Gözlerimi açtığımda karşımda, içimi saran karanlık bir boşluk var. Ne yapacağımı, nereye gideceğimi bilemiyorum. Hayatın anlamsızlığı, içimi kemiren bir virüs gibi yayılıyor, her hücreme işliyor. İnsanlarla aramdaki bağlar, adeta kopmuş gibi. Sanki bir cam fanusun içindeyim, dışarıdan bakanlar beni görebiliyor ama içimdeki çırpınışları göremiyorlar. Neşe, umut, sevinç gibi duygular, birer yabancı gibi. Artık hissetmek istemiyorum, çünkü her hissettiğimde, içimdeki bu acı daha da derinleşiyor. Belki de hayat, sadece bir oyunun içinde kaybolmak, sonu gelmeyen bir labirentte dolaşmak gibidir. Ve ben, bu labirentin en karanlık köşesinde, hiçbir ışık göremeyen bir yolcu gibi yalnızca varlığımı sürdürüyorum.
-wave
·
39 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.