En sevdiğim yazarın, tam bir hayat dersi niteliğinde olan bir kitabının daha sonuna geldim. İnsana öğüt verir, ibret aldırır cinsten üslubu yine beni şaşırtmadı. Bir babanın evlatları ile ilişkisini ele alan, toplumda azalan manevi eksikliklere değiniliyor. Yazarın şiirsel bir dille anlattığı bu hikaye bir baba ve çocuklarının değil, aslında hepimizin hikayesi. Dünya'ya gelen evlatlarının bir bir doğum tarihlerinin yanı sıra, her evladını kucağına aldıkça hissettiği duyguları tek tek günlük tuttuğu deftere kaydeden bir babadır Arif Bey. Vali olan Arif Bey dört çocuk babasıdır. Üç oğlu ve bir kızı vardır. İki evladını evlendirmiş ve geriye Serdar ve Erkam kalmıştır. Serdar bu ailenin asi ve uyumsuz bir şekilde yer alıyor. Liseden sonra okumayan ve ailesinin gönlü olmadığı halde evden ayrılıp, bulaştığı karanlık işler nedeni ile öldürülüyor. Serdar evden ayrıldıktan sonra zaten hasta olan annesi bu olaya dayanamayarak kısa süre sonra oda hayatını kaybediyor. Peş peşe hem evladını hem de eşini kaybeden Arif Bey'in bundan sonra hayatı değişiyor. En küçük oğlu Erkam'la baş başa kalan Arif Bey, yaşadığı acıların içinde, geçmişteki büyük eksikliği olan maneviyat duygularının eksikliğini hissetmeye başlıyor. Erkam ise üniversiteden sonra askere gidince, yapayalnız kalan Arif Bey kızı ve büyük oğlunda kalmaya gittikçe, onlarda beliren rahatsızlıkları farkediyor. Erkam'da askerden sonra gelip evlenince, hepten yalnızlığa mahkum kalan babalarını evlendirmeye çalışan çocuklar, sonunda ona uygun bir eş adayı bulurlar. Yeni bir hayata adımını atar atmaz hayal kırıklarına uğrayan, neyi var neyi yok elinden alınan Arif Bey, evlendiği ikinci eşinin kendini dolandırması sonucu ortada kalmıştır yine. Bu arada üst üste gelen sıkıntılar sonucu adamcağız felç geçirir. Büyük oğlunda kaldığı ilk sıralar gelini tarafından istenilmediğini, kızına gitse eniştesinin gönlü razı olmadığını anlayan Arif Bey, son çare Erkam'ın evine gider. Orda da oğlunun gönlü razı olsa da, gelini tarafından hoş karşılanmaz. Ta boşanmaya kadar giden huzursuzluğu anlayan Arif Bey, bir sabah not düşerek, beni aramayın deyip evden ayrılır gider huzurevi'ne... Huzurev'inde geçirdiği günlerde hep evlatlarını maneviyattan uzak yetiştirdiğini, sadece dünyalık menfaatler için onlara gelecek hazırladığı için adam hep kahırlı sürdürür geçmek bilmez günlerini. Kısacası Rabbim herkese hayırlı evlat versin demek düşüyor kitabın sonunda. Sen besle, büyüt, okut, evlendir ama sonunda evlatların sana bir zaman sonra el olsun. Yazarımız

Ahmed Günbay Yıldız adeta hayatın gerçeklerini tüm çıplaklığıyla gözler önüne sermiş

Mavi Gözyaşı kitabında. Okuduğunda kendinizden birşeyler bulacağınız, kimi yerinde hüzünleneceğiniz ve en sonunda belki de kendinizle yüzleşmek zorunda kalacağınız bir kitap. Tavsiye ederim akıcı ve sürükleyici bir kitaptı. Keyifli okumalar herkese...