Öyle bir hiçliğin içindeyim ki
Ne söylesem ne yapsam da çevremdeki bu boşluk dolar bilmiyorum
Kendimi hep bir şeyleri düşünürken buluyorum
Düşünmenin bu kadar ağır olduğunu bilmezdim
Gerçi ağır olan şey düşünmek mi yoksa
Düşündüklerimle yaşadıklarım arasındaki bu benzersizlik mi bilmiyorum
Kendimi bu şehre bu ülkeye hatta bu dünyaya ait hissetmiyorum
En çok da var olmaya ait hissetmiyorum sanırım
Şu an bile aklımdan o kadar şey geçmesine rağmen cümlelerimi dahi toparlayamamak o kadar yoruyor ki
Bazen hayatıma haksızlık ediyorum gibi geliyor
Ne hakla hayattan bu kadar şey bekliyorum ki
Bazen de kendimi yine ağlarken buluyorum
Gözyaşlarım birine ya da bir şeye değil
Ağlamak istiyorum sadece
Dünyanın en kötü hayatını ben yaşıyormuşumcasına
ama oysaki bir ailem ve bir evim var
Peki ya neden kötü hissediyorum bu kadar
Bende eksik olan ne
İnancım mı
Hiçbir zaman mutlu olmanın tanımını anlayamayacak olmam mı
Belki mutluluk benim zannettiğim gibi bir şey değildir
Kabul etmektir belki de mutluluk
Hayatını kabul etmek
Yaşadıklarını kabul etmek
Yaşayamadıklarını kabul etmektir
Yaşayamayacak olmama boyun eğmektir
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.