Ümit Akay
Son gözyaşı gövdesinden aşağıya süzüldü
Üşüyordu, ürküyordu yabancısı olduğu havadan
Yüzünü güneşe dönemeyecek kadar hassastı
Ve güneşe ihtiyacı olmayacak kadar asi
Günden güne eridi
Yapraklarını yitirdi ardından
Rüzgara karşı koyamazdı keza
Ve bir daha büktü boynunu
Celladını bekler gibi
Solgun ve bitkin Ters Lale...
·
88 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.