Ruhumdaki boşluğu nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Hayata olan kayıtsızlığım öyle nüksetti ki şu bir kaç günde, nefesi bile zorunda olduğundan soluyor şu ciğerlerim. Geceyi gün, günü gece ediyorum. Uyanmak dahi gelmiyorken içimden, hayata karışıyorum mecburiyetten. Bir o yana, bir bu yana sürüklenip duruyorum ama inanır mısınız az önce attığım satırda ne yazdım onu bile anımsamıyorum. Yaşayan ben değilmişim gibi hissediyorum. Gülemiyor, ağlayamıyor, insanı insan yapan hiç bir hareketi sergileyemiyor, duygularımı hissedemiyorum. Bana ait bir anı, bir can yokmuş gibi, sanki doğduğum günden bugüne değin sadece etten bir duvardan ibaretmişim gibi.. Kurlu bir robot gibi yapmam gerekenleri yapıp, kayboluyorum boşlukta. Yalnızlaşmak istedikçe kalabalığın ortasında buluyorum kendimi. Yağmurdan kaçarken doluya tutuluyor, buna da katlanmak dışında bir şey yapmıyorum. Yaşamak istemiyorum. Elimi kolumu bağlayan prangalardan kurtulup hikayeme yakışacak en güzel sonu yazmaya çalışırken yakalıyorum parmaklarımı. Bile isteye kırıyorum kalemi ve kurtuluşumdan ediyorum beni. Bağlıyorum bileklerimi kırmızı iplerle. Gece sinsi bir yılan misali çökerken boğazıma, ölmeyi diliyorum usulca. Yalnızca ölmeyi.
(Yazı şahsıma aittir.)
·
131 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.