Kaçtığımız korkularımız, bizi, yolun sonunda bekliyor.
Bu, benim yaşadıklarımdan çıkardığım bir ders. Ne yaşadıysam, beni bu sonuca çıkardı. 7'sinden 77'sine... Kimi gördüysem, onlarda da bunu gördüm. Gözler yalan söyleyemez. Nihayetinde ruhun aynasıdır. Yılları pişmanlıklarla geçmiş yorgun bakan ihtiyarda, neşe dolu ürkek ışıltısıyla acılarını maskeleye genç bir kadında, sokakta geç saatlere kadar top oynayıp annesi dövecek diye korkan çocukta... Hepsinin gözlerinde aynı korku vardı. Neden korkuyoruz? Neyden korkuyoruz? Neden kaçıyoruz? Bilmiyor muyuz ki yolun sonu belli? İnsanoğlu azıcık cesaret edip de o tiksinç korkunun üzerine gidebilseydi ya! Korktuğumuz o sonuçlar aslında hiç de o kadar korkunç değil. İnsanoğlu bilmediğinden korkar ve bilinmeyenle yüzleştiğinde korku yerini tecrübeye bırakır. Kimisi tekrar etmez lakin kimisi it gibi arsızlaşır. Velhasıl kelam; yolun önemi yok çünkü eninde sonunda hepsi aynı yere varır. O ihtiyar pişmanlıklarını düzeltemedi, o kadın acılarını kaldıramadı ve o çocuk dayak yedi. Kaçtığımız korkularımız, bizi, yolun sonunda bekliyor.
·
54 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.