Böylece, belli bir nedeni olmadan ve kaderin olağanüstü bir oyunuyla mahvolan mutluluğunu takıntı haline getiriyor, kendini kaptırdığı, evirip çevirdiği bu düşünceyi her yönüyle inceliyor ve onu âdeta Dante'nin cehennemindeki acımasız Ugolino'nun Başpiskopos Roger'nin kafatasını yemesi gibi iştahla dişliyordu. Dantès'in güç temelinde yükselen geçici inancı, başarıyı yakalayanlarda olduğu gibi kaybolup gitti. Ama o inancından başarıya ulaşmak için yararlanamamıştı.
Sayfa 155Kitabı okuyor
·
28 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.