Hani "Köpekler bile "ana" olmasin" derdin ya hep, o Izdirapli yureginle, o engin sefkatinle..
Anlamazdik o zaman biz zamâneler..
"Zor kizim, gok zor analik" derdin ardindan derin bir is gekigle..
Zormus anam..
Ana olmak "Hiç" ken "Hep" olmakmis meger..
Çogalmakmis durmadan..
Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli
sirtlamak, pervâsiz bir gözü karalikmis..
Zormus Annem..Olduk, gördük, bildik bak..
Ana olmak meger; Kor ateglerde sümesi, kara kislarda buz kesmesiymis yüregin..
Hep; "Ben!" derken,
Artik; "O", "illâ O!" demesiymis...
Hiç varmayacagi kapilari almasi, his ederek omrünü, adanmasiymis..
His kizmamas yüregin, almay his düsunmeden hep
vermesiymis..
Hep sarip-sarmalamasi, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr olmasiymis..
Zormus Anam..
Meger ölümüne bir kara sevdaymis analik...
Olduk, gördük, bildik bak...