Peygamberlik beşeri olanın özü, onu özgürlüğe uyandıran travmadır. Dehşetten ya da bayağılıktan duyulan bir korku olmayan, Tanrı korkusu olarak yaşanan bu travmanın sürekliliği içinde, kendi kendisiyle meşgul Ben'in uykusuyla mücadele eden bir teyakkuz halinin özgürlüğü özgürleşir.