Turgut gibi arkadaş özlemi çekmedik mi de arkadaşlarımız yanımızdayken bile değersiz hissettik. Ya da Füzuni gibi arkadaşlarımızı övmek amacıyla şu kasideleri yazmadık:
"Bu sınıf-ı kemalat ki bi mislü bahadır
Bir ferdine yekpare hukuk mülkü fedadır"
(Bu kasideyi ben Oğuz Atay'ın "Bir Bilim Adamının Romanı:Mustafa İnan" da okudum ve bu kasidenin anlamı şuymuş: Füzuni sınıf arkadaşlarının bir tanesine bütün Hukuk Mektebi'ni feda ediyor.)
Değer verip değer alamayanlardan mısınız siz de? Çok sevip sevilmeyen misiniz? Ya da hayata karşı verdiği savaş fark edilmeyen misiniz?
Mutlu olsun diye her şeyi yaptığımız arkadaşlarımız vardı ama bizi mutlu etmek için elinden yapan yok. Sadece bir defa gülse bile mutlu oluyoruz. Üzülmemesi için gecemizi gündüzümüze katıp yardım ediyoruz. Kendimizden fazla değer veriyoruz. Umarım hayat karşımıza aynı değeri veren insanları, arkadaşları çıkarır. Çünkü fazla acı çektik. Bizim de mutluluğa ihtiyacımız var.
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.