Ne garip değil mi?
Ne beraber varken biz olabiliyoruz ne de ayrıyken yalnız kalabiliyoruz. Birbirimize geç kalmamak için hep kendimizi erteliyoruz. İkimizden bir "biz" yaratabilmek adına kendimizi eksiltip "biz"e bizler ekliyoruz. Sonra "Neden hep bir şeyler yarım?" diye birbirimize soruyoruz. Aşkın her türlü uçurumundan düşüyoruz, ayağa kalkıyoruz, yol almaya devam ediyoruz. Ediyoruz da bir tek birbirimizde açtığımız yaraları saramıyoruz. Her yeni yaraya eski bir acı sürüyoruz.
Sayfa 45Kitabı okudu
·
13 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.