"Bir şeyi saklamak istiyorsan, onu ortada bırak" der eskiler. Yazdıklarımı okumasın diye, şiirlerimi onun hiçbir zaman okumadığı şiir kitaplarının sayfalarına yazdım ben şairlerden özür dileyip. Bir köşeye kıvrılır benim dizelerim, az kayın öteye diye rica minnet.
Kime yazıyorsun bunları dediğinde, hiçbir cümlede kendine rastlamadığında, işte o gün başkasını sevdiğimi anladım.
Oysa hikayem onunla başlamıştı. Ne zaman bu kadar çığlık yükseldi bu evde, ne zaman unuttum ben neleri sevdiğimi, nasıl mutlu olduğumu...
Evet, ben başkasını seviyorum ama onun kim olduğunu bile bilmiyorum şimdi.
Sen taşan kahve için beni azarlarken, düşümde sevdiğim adam, kimbilir kaç tane kırk yıllık hatır biriktirdiğim kahvelerim için parmak uçlarımı öperken mi başladım onu sevmeye?
Sözleri olan bir şarkıda bir mısra içimi delip geçercesine beni ağlattığında, sen "gene niye ağlıyorsun?" diye serzenişte bulunurken, serçe parmağı ile yaşlarımı siliyordu o adam.
Sen her sessizliğimi şer bellerken, benimle saatlerce susuyordu o sevgili.
Yüksek bir yerden düşmüştüm bir keresinde. Sen bana "dikkat et, önüne baksana" diye kükrediğinde, "bir yerine bir şey oldu mu?" diye avuttu o başka biri.
Geceleri kabuslardan çığlık çığlığa uyandığımda, sen hani "bi uyutmadın!" diye şikayetlenirken, "korkma ben yanındayım" diye sarıp sarmaladı beni o düş. Kabuslarım rengarenk rüyalara dönüştü.
Onun sevgisine tutunmasam delirirdim.
Beni ben yapan bütün hikayemi ardımda bırakıp geldiğim adam, yıllar sonra anladım ki, ben seni ya birine benzettim, ya da başkasını seviyorum artık. Yüzünü bile zihnimde çizemediğim birini. Ve senden gidiyorum...
Ben birini seviyorum.
Keşke o çarpışırken kitapları yerlere saçılan ilk kadın ben olsaydım...
Bir gün olur da karşıma çıkarsa, beni bir yerden tanıyor olduğunu bilecek içinde bir yerlerde gizliden.
Ve benim zihnimde Cemal Süreya'nın o dizeleri...
"....ve sonunda içinde yirmi çocuk taşıyan bir minibüs gibi çarpıştığımızı.
Senin başın dönüyor, benim bir ayağım basmıyor.
Nasıl oluyor, bütün bunlar nasıl oluyor?"
O zaman gerçekten bir yerlerde bir gün, bir gül şad olacak...
O gün gelene kadar ölmeyeceğim çünkü ne diyordu sevdiğim şair Cemal?
"Sev beni, yaşayacağız..."