Kaybolan sevgiliye;
Dolunaylar geçiyor, onu hatırlamak için çok bahane buluyor ama ona kavuşacak bir yol bulamıyordu. Yanındayken ona bu derece mecbur olduğunu, onsuz bu kadar perişan düşeceğini hiçbir gün aklına getirmemişti. Keşke şöyle yapsaydım, keşke şunu da söyleseydim, keşke falanca gün, keşke filanca durumda, keşke, keşke… Meğer onu alıp götürenler yalnızca onu götürmemişler, onunla birlikte hayatın anlamını, sevincini, neşesini ve gülümsemesini de götürmüşlerdi.
Sayfa 85Kitabı okudu
·
35 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.