Mesafe donuk ve soğuk bir kelime. Fiziksel mesafeler aşılabilir, ya duygularımızda oluşmuş mesafeler nasıl aşılır? Kawamura, Annem Kokan Çiçekler kitabında bunu sorgutlamak istemiş okucuya. Yuriko ve Izumi. Bir anne-ogul. Annenin Alzheimer hastası olmasıyla ilişkilerinin sorgulanması. Aşkı için bir süreliğine evini terk eden anne ve babasını hiç tanımayan Izumi'nin yarali anne sevgisi. Yaralanan bu sevginin annenin hasta olmasıyla onarilmaya çalışılması. Izumi'nin çocuğunun doğumuna yakin annesinin hastalığını öğrenmesiyle hayatında yeni bir dönem açılır. Anne sevgisini, evlat olmayı sorgulamaya başlar İzumi. Annesinin hafızasını yavaş yavaş silinmesiyle, yaşadıkları anılarda tamamen yok olacak mıdır peki? Yazar, cicek demetleri ve yarım havai fişek gösterileri arasında metaforik bir bağ kurarak bu sorunun cevabını vermiş aslında. Kitabın can alıcı kısmıda bu. Çok fazla edebi derinliği olan bir metin değil, okurken bir şeyler eksik gibi geldi bana. Okunabilir mi? Evet okunur. Ve kitap bittiğinde şunu düşündüm; anılarımız bizi insan yapan olaylar. Anılar olmadan hayat çok renksiz aslında. İyi okumalar dilerim.
